Kerstavond, 20:00 uur: wij zoeken onze spullen uit die we meenemen op een kort avontuur in dit grote avontuur. Een sportbroek, 1 of 2 t-shirts, wat ondergoed, een paar sokken en een warme trui. Wij beleefden namelijk een sportieve kerst waar we zowel eerste, tweede als derde kerstdag langs Lake Kivu door de heuvels van Rwanda fietsten richting Kibuye. De wekker staat op 06:30 uur voor de start van de Congo Nile Trail.
Eerste kerstdag, 17:00 uur: we weten nu waarom Rwanda het land van de duizend heuvels wordt genoemd, want na de eerste dag hebben we er zeker al 287 gehad. Om 8 uur stapten we, zonder doping, op onze goed geprepareerde dikke-banden-fietsen, voor een helse rit met veel bochten over onverharde ‘wegen’. Op weg naar het Kinunu Coffee Washing Station, zo’n 40 kilometer verderop. Nu horen we sommige fanatieke wielrenners/mountainbikers denken “voor die afstand kom ik mijn bed niet uit op de zondagochtend”, maar dit is andere koek. Mariëlle kreeg na dag 1 al meer respect voor de beroepsrenners die elk jaar de toppen van de Franse Alpen beklimmen. In plaats van joelende toeschouwers, hier duizenden kinderen die met de beste bedoeling een kilometer met je mee omhoog rennen, maar je eigenlijk mateloos irriteren, omdat bij hen (Afrikanen) geen enkel zweetdruppeltje het voorhoofd siert, en wij (Westerlingen) zweten als een otter op het strand van Salou. Respect.
Maar daartegenover stond wel dat we schitterende uitzichten zagen, misschien één auto tegen zijn gekomen en het gevoel hebben dat we het echte Rwanda gezien hebben. Eenmaal aangekomen bij de eerste ‘acco’ werden we verwelkomd met een koud biertje en een gezellig familiekerstdiner met als hoofdgerecht… dwerggeit.
Gehoord onderweg:
– Goodmorning, give me my money (tijdstip maakte niet uit)
– A Mzunguuuuuuu (ver vanuit de heuvels werden wij als blanken al gesignaleerd)
– Wij: Hello, how are you? Jongetje langs de weg: I am pretty!
Tweede kerstdag, 08:30 uur: Tijdens het gezellige en heerlijke avondmaal leerden we enkele woordjes Rwandees. Zo zou “Goedemorgen” goed van pas komen, net als “Stop met achtervolgen” en bleek A Mzungu niet te kloppen. Het enkelvoud is Mzungu, en meervoud bleek Awazungu te zijn. Tevens werd ons verteld dat de volgende dag een redelijke korte dag zou zijn en je Bumba (de tweede acco) wel in 2 uur moest kunnen halen. Nu zijn we ondertussen bekend met de Afrikaanse perceptie van tijd, dus gingen wij al snel uit van 4 à 5 uur. Halverwege de middag zou prima zijn.
Alhoewel de dag wel aardig begon, bleek dag 2 een ware hel te worden. De vrolijke kinderen hebben we vriendelijk doch dringend in het Nederlands verzocht (lees: opdonderen aub) om te stoppen met achtervolgen, omdat wij met 30+ graden en net zo steile heuvels wel even genoeg aan onszelf hadden. Ook heeft Kjeld hardop uitgesproken dat hij echt een hekel heeft aan fietsen (ten tijde van schrijven neemt hij dit terug). Na de perceptie van tijd maakten we ook kennis met de perceptie van afstand. Af en toe moesten we de weg vragen en wezen mensen gemakkelijk aan waar het was. “Je daalt deze berg af tot de rivier, en achter de volgende berg is het al, je bent er zo!”, en dus begonnen we vol goede moed aan de laatste beklimming voor vandaag.
Eén om nooit te vergeten want we zaten er halverwege de beklimming echt helemaal doorheen. Stijgingspercentages van weet-ik-hoeveel procent en natuurlijk overal gravel met losse stenen. We begrepen ook waarom deze weg niet geasfalteerd kon worden, gewoon té steil! Dus af en toe lopend omhoog en dan weer eventjes op de fiets, tot we sterretjes zagen. Een paar uur en liters zweet verder was dat verrekte Bumba nog niet in zicht en was Mariëlle er zó klaar mee dat ze het aanbod van de zoveelste behulpzame local om voor een paar centen haar fiets omhoog te duwen gretig aannam. Waar was die doping als je ‘m nodig had? Na ruim 8 i.p.v. de beloofde 2 uur zwoegen bereikten we dan toch eindelijk de slaapplek voor de tweede nacht, en was na een vriendelijk ontvangst en een heerlijk diner rond het kampvuur het leed alweer snel vergeten.
Derde kerstdag, 11:30 uur: asfalt, eindelijk asfalt! Na een redelijk rustige ochtend met voornamelijk afdalen en een klein duwtje in de rug voor Mariëlle, belandden we na 2 dagen stuiteren weer op een door de Chinezen perfect gladgestreken asfaltweg. Hallelujah! Na nog een paar klimmetjes was daar dan eindelijk Kibuye, onze eindbestemming, 91 hobbelige kilometers verderop.
3 januari 2016, Bukoba Tanzania: even een fast forward naar vandaag, een nieuw jaar een nieuw land. Na Kibuye zijn we afgereisd naar Kigali, de hoofdstad van Rwanda, waar we een paar dagen hebben gezeten en oud en nieuw al kaartend met een paar Amerikanen en 2 Nederlanders bij ons hostel hebben gevierd. Niks bijzonders, maar na 1,5 dag zonder stroom waren we allang blij dat het bier weer koud was. Het plan was daarna om via het oosten van Rwanda de grens met Tanzania over te steken, maar na enig rondvragen bleek dit allerminst de snelste verbinding. Change of plans dus, lang leve het East African visa, want hiermee mochten we zonder bijbetalen weer even terug naar Uganda om vervolgens vanaf daar naar Tanzania te reizen. We zitten nu in Bukoba, waarvandaan we morgenavond de nachtboot naar Mwanza nemen. Op naar de Serengeti voor het Afrika uit de folders.
Bekijk ook de foto’s van Rwanda en de eerste dagen in Tanzania.
This entry was posted in Afrika
Nice stukkie! Klinkt goed en zwaar!
Volgend jaar de tour de france fietsen?
Wij genieten vanuit onze luie stoel van jullie zware fietstocht en mooie foto,s,en verheugen ons weer op het volgende traject van jullie mooie reis.Groetjes.
Wat een tof filmpje!!
‘ I am pretty’ hahaha 🙂
Altijd al geweten dat je zo verschrikkelijk sportief was Mar
Klinkt in ieder geval goed allemaal! Veel plezier nog
Super leuk filmpje! Ziet er allemaal erg goed uit!
Mooi verhaal, mooie dingen! Geniet en op naar het volgende avontuur!
Leuk om jullie zo te kunnen volgen. We zijn nu alweer benieuwd naar nieuwe filmpjes en verhalen!
Hier alle vakanties weer voorbij en het gewone leven begint weer. Iets waar jullie voorlopig nog niet aan hoeven te denken!
Groetjes Kiki, Kees, Teun en Bart
Haha vet, feest van herkenning!! wilde na die tweede dag ook nooit meer een fiets aanraken : p
Mooi verhaal. Wel jammer van het ‘dwerggeitstoofpotje’
Het hutje in Tanzania! Die is toch super te gek!
Het filmpje ook, en ik moet het hards lachen om de kinderen die contant roepen dat ze hun geld willen.
En verder ben ik het met papa eens dat het dwerggeitstamppotje echt niet kan hoor! Puck en Pien op je bord, is toch zielig!
Super leuk filmpje! 😀
En hartstikke sportief van jullie om dat hele stuk af te leggen met een mountainbike! Ben benieuwd naar jullie volgende ‘ondernemingen’ haha
XXX erika
Respect! Ik dacht dat wij al redelijk sportief waren …… ; )
Xxx
Vanuit Fijnaart een gelukkig nieuwjaar gewenst!
Veel plezier nog samen.
Opa Nieuwkerk
Wat een geweldig filmpje… en tocht voor jullie niet voor herhaling vatbaar, maar ik heb het al tig keer bekeken 😉 Leuk verhaal ook… toch nog kerststerretjes gezien…. ga maar lekker verder met genieten lieverds…
Hoi hoi,
Wat een gave beelden en leuke verhalen!
Wat een sportieveling zijn jullie
Hoe lang blijven jullie nog rondreizen?
Groetjes van ons allemaal!
Leo,Petra,Mathijs,Jesse en Boaz
Beste Mariëlle en Kjeld. Ik heb jullie verslag gelezen en het filmpje bekeken maar een ding staat wel vast jullie zitten echt in de rimboe en dan ook nog met de fiets. Chapeau!! Kilometers lang fietsen over onverharde wegen en geitenpaden en Kjeld als echte man heeft 7,5 kg. op z’n rug. Nee die Mariëlle is echt wel geëmancipeerd Er zijn perioden dat de liefde van de vrouw door de rugzak van de man gaat zo mag ik uit de beelden begrijpen en beelden jokken niet. Zoals je weet zit ik ook nog wel eens op de racefiets voor een rondje Schoonhoven en dat is ook ca. 90 km maar niet te vergelijken met de omstandigheden die jullie meemaken. Wat wij doen is eigenlijk het betere watjeswerk zal ik maar zeggen maar als we met de groep in de Alpen of de Ventoux zitten begint het een serieuzer karakter te krijgen zeker als het gaat om colletjes met een lengte van 20 km. Ik heb niks gelezen over lekke banden die jullie moesten plakken dus dat maakt het heuvel op fietsen ook een stuk prettiger maar het blijft wel een bijzonder avontuur. Tot dusverre zie ik alleen nog maar lachende gezichten dus voorlopig zien we jullie niet terug. Houen zo.
Wij blijven hier gewoon doorploeteren met zittingen bij de Tuchtcommissie met de aso-voetballers die elkaar lens schoppen en slaan en de gewone criminelen die bij de Rechtbank moeten voorkomen. Business als usual zal ik maar zeggen maar dat heeft ook z’n charme En is doorgaans erg amusant. Winteren wil het nog steeds niet zodat de gladde ijzers voorlopig nog in het vet blijven liggen. Weer heel wat anders als elke dag factor 40 op te smeren om je afdoende te beschermen tegen de zon. Het ga jullie verder goed en zoals ze in Rotterdam zeggen: kijk je ui! Gr. Jos