De valkuilen van een beginnend backpacker

Poe he, het is alweer drie weken geleden dat jullie, trouwe lezers, een update hebben gekregen. Maar hier is die dan. Een update vanuit Maleisisch Borneo waar we de jungle hebben bezocht, orang oetans hebben gezien en we nog twijfelen of we de zee in duiken. Maar de twee weken daarvoor stonden in het teken van Myanmar met een vriend van Kjeld, Jeroen Smit (hierna Smit). Wie Smit kent, zal dit snel bestempelen als ‘typisch Smit’. Wie Smit niet kent, kan dit zien als de valkuilen van een beginnend backpacker.

Terug naar drie weken geleden. Daar staan we dan, op de luchthaven van Bangkok met een bordje in ons hand met daarop “Mr. Chow”. De avond voordat we van Vietnam naar Bangkok vlogen heeft Kjeld met balpen een naambordje gemaakt. Het is de afkeurende glimlach van onze vriend Smit (tevens groot fan van de film The Hangover) waar we ons zo op verheugen als hij over enkele minuten vanuit de schuifdeur verschijnt. En wanneer hij naar ons toe loopt is dit inderdaad zijn eerste reactie. Een schitterend matching ‘wolfpack’ armbandje (uit dezelfde film) voor ons drieën en we zijn klaar voor twee mooie weken.

Te beginnen in Yangon, de ‘nieuwe’ hoofdstad van Myanmar. Een stad waar vooral taxi’s het straatbeeld uitmaken. Wanneer je de taxi’s weg zou denken dan blijft er een oase van rust op de straten over. De gebouwen in Yangon kenmerken zich door de Engelse bouwstijl en de straatstalletjes ruiken heerlijk naar een mix tussen de Indiase en Thaise keuken. Wat je ook kunt omschrijven als ‘kruiden versus pittig’. Groene en rode pepers kom je in elk gerecht tegen en je moet goed opletten dat je ze niet per ongeluk je mond inschuift. Daar zijn wij westerlingen niet zo aan gewend. Maar Smit dacht daar anders over. Zonder erover na te denken stak hij een hele groene peper in zijn mond. Stoer keek hij ons aan met de vraag of dit het nou was. Twee seconden daarna hebben we de beste jongen voor tien minuten niet gehoord omdat hij met tranen in zijn ogen het vuur in zijn mond probeerde te blussen.

Na een paar culturele uitstapjes in Yangon naar grote tempels en stupa’s werd de weg ingeslagen naar het achterland. De nachtbus bracht ons in een 7-uur lange rit naar Inle Lake. Royale leren fauteuils gaven ons een glimlach op het gezicht bij het instappen van de bus. Maar de onverharde wegen, scherpe bochten, het bergachtig landschap en vele plas stops zorgde ervoor dat we die stoel bij aankomst zo snel mogelijk wilde inruilen voor een bed.

Inle Lake was tof. Een groot meer waar de hele regio om draait. Het meer zorgt voor zo goed als alles voor de lokale bevolking. De dorpjes staan op palen in het meer, de bootjes scheren over het water als taxi’s in Yangon, complete moestuinen óp het water zorgen voor de tomaten en andere groenten en de vissen worden dagelijks vers gevangen.

Na Inle Lake was het de beurt aan Bagan. Een hoogtepunt van Myanmar voor velen, en zo ook voor ons. Het echt beschrijven is niet te doen maar tempels in overvloed. Groot, klein. Super gedetailleerd, minder gedetailleerd. Gerenoveerd, in originele staat. Echt zoveel en allemaal anders. En wanneer de zon onder gaat, zie je vanaf de top van één van de tempels ook de hele omgeving veranderen. Een oranje gloed geeft de tempels nog meer kleur en overal zie je torentjes uit het landschap steken. In twee volle dagen tijd hebben we semi-serieus de tempels nauwkeurig bekeken, maar de meeste lol hadden we op de elektrische scooters. Lekker cruisen over de wegen en stofhappen op de zandpaden, totdat de batterij leeg is of je een lekke band hebt.

In Mandalay bezochten we enkele tempels en oude paleizen, maar in één dag kun je, ook tot onze verbazing, eigenlijk alles zien. Dit kwam wel goed uit, want op de bucketlist voor Myanmar stond ook nog een treinritje over het Gokteik viaduct. Een spectaculaire ijzeren constructie uit 1900(!) waar de trein stapvoets en hobbelend overheen gaat. Het stationnetje waar we op de trein zouden stappen, was een echt cowboy-station dat zou uit een westernfilm zou kunnen komen. Alles van hout, geen slagboom of perron en een kaartjesverkoper die om de vijf minuten een sigaar opstak. Een plaatje om in te lijsten. Net voor het viaduct ging de trein stapvoets rijden en begon hij langzaam maar zeker aan de oversteek. Bijna 700 meter lang, ruim 100 meter boven de grond en meer dan 100 jaar oud. Wij zijn geen trein-o-fielen maar dit was wel echt vet!

Ben je dus van plan om nog een keer naar Myanmar te gaan, vergeet dan niet de trein te nemen over dit viaduct. Maar sla Bagan en Inle Lake zeker niet over. Myanmar is niet per se een land dat uitblinkt vanwege haar prachtige landschap, maar de hoogtepunten en de vriendelijkheid van de mensen maken dit een land dat je nog moet bezoeken voordat het echte massatoerisme zich hier laat zien. De mensen zijn oprecht vriendelijk en geïnteresseerd, plus de organisatie en het gemak van reizen maakt het tot een goede bestemming. Tip: kom niet in het droge en hete seizoen want 48 graden en een hoge luchtvochtigheid is toch wel een beetje te veel van het goede.

De terugkeer in Bangkok is daarmee een mooie controversie. Hier is het toerisme booming-business en Smit keek zijn ogen uit in de grootste toeristenstraat van Bangkok. Khao San Road werd een favoriet van hem, maar blijft een draak van een straat voor ons. Als afsluiter hadden Kjeld en Smit nog een sportevenement op de planning; de pingpongshow. Smit had hiernaar uitgekeken door de goede verhalen van vrienden en was reuze benieuwd. Een waarschuwing van Kjeld dat het eventueel tegen zou kunnen vallen werd niet serieus genomen. Puntje bij het paaltje, we hebben één hele ronde gezien en hebben de tweede ronde gelaten voor wat het was. Maar als je in Bangkok bent en ook zo benieuwd bent naar deze sport, bekijk het met je eigen ogen. Wij horen graag jouw ervaring. @Smit; het was fantastisch, we hebben van je genoten!

Op de dag dat Smit terugvloog naar huis, sprongen wij in het vliegtuig richting Borneo. De steden vermijden en de jungle opzoeken was ons motto. En dat is gelukt. Drie dagen onder een klamboe in de rimboe. Vroeg uit de veren voor de bootsafari, ’s middags nog een wandelingetje door het tropische woud en ’s nachts met onze zaklampen in de aanslag op night safari. Neusapen, mega krokodillen, varanen, paradijsvogels, vlinders, enge insecten en zelfs een wilde orang oetan mama met baby hebben we gespot! De foto was vanuit het schommelende bootje alleen niet helemaal gelukt, dus de beelden zijn van de opvang die we daarvoor bezocht hadden. Inmiddels zitten we in het zuiden van Sabah en zijn we druk aan het uitzoeken wat onze volgende bestemming gaat worden. Keep you posted!

Plaatjes uit Myanmar én de jungle van Borneo.

En nog een restje foto’s van Vietnam (jeetje, wat lijkt dat alweer lang geleden!)