Afzien en aftellen

04:00 uur, Mersing, Maleisië. Daar zit je dan met je goede gedrag en de beste hoop. Hoop op de vroege boot die richting het tropische eiland Pulau Tioman vertrekt. Onze laatste stop van de eiland-hop-trip aan de oostkust van Maleisië, die naast joekels van sproeten bij Kjeld en blonde lokken bij Mariëlle, ook voor een overschot aan vitamine D heeft gezorgd bij ons beiden. Dit compenseert het gebrek aan groenten enigszins, aangezien het eten vooral bestaat uit witte lijst. Maar terug naar de vroege ochtenduren, de beste bootman had geen zin om vroeg uit bed te komen, want hij verwachtte weinig animo voor zo’n vroege afvaart (lees: stonden we dan met 25 man). Puntje bij paaltje, hij besluit dit tochtje over te slaan en hangt een A4’tje op met de nieuwe vertrektijd van 10:00 uur. Na bijna acht maanden kennen we dit grapje en weten we ook dat er niets anders op zit dan achterover te leunen, thee te drinken, een praatje te maken en er dan toch maar om te lachen.

Ondertussen is het 07:08 uur, komt de zon langzaam op en heb ik de tijd om één van de laatste updates te schrijven. Het vorige bericht vanuit Indonesië was een kort verhaal met een filmpje van onze roadtrip door Nieuw-Zeeland, maar verder weinig informatie of wist-je-datjes. Maak je geen illusies, dit ga je wederom niet lezen. De echte verhalen achter de mooie foto’s of het leuke filmpje zitten hem namelijk in de details en die zijn veel leuker om te vertellen onder het genot van een biertje en een bitterbal. Want stiekem, nee niet stiekem, gewoon hoe het is; kijken we ernaar uit om naar huis te gaan, want het is afzien en aftellen hier onder de palmbomen.

De laatste weken trekken we met lokale bussen en bootjes over het vasteland van Maleisië. Waar we op Java gebruik maakten van het uitgebreide treinnetwerk en het op Bali té makkelijk is om je van A naar B te verplaatsen, pakken we in Maleisië weer gewoon de lokale bussen. We bevonden ons de eerste week tussen de theeplantages in de bergen en het stadje Georgetown, dat door Unesco op de kaart werd gezet vanwege de muurschilderingen en het oude koloniale centrum. Maar de laatste twee weken staan simpelweg in het teken van eilandjes. We zien schitterende stranden, de meest kleurrijke Nemo-visjes, grote schildpadden, kleine haaien en vooral de onderkant van een parasol. “Kijk, je moet je eigen aanpassen”, want naast liggen op een handdoek, het lezen van een boek, een beetje snorkelen, heel veel frisbeeën en wat muggen kapotslaan, doen we niet zoveel. En, “mag ik dat zeggen, ja dat mag ik zeggen”, dat verdienen we ook wel in de laatste twee weken van acht maanden backpacken. Puur afzien.

Als alles goed gaat land aanstaande vrijdag Jet Airways vlucht 9W 232 om 08.15 op Nederlandse bodem en zit dit avontuur er op. Mariëlle kan niet wachten op haar boterham met kaas en Kjeld is precies op tijd om Sparta te zien schitteren in de eredivisie. We gaan deze laatste dagen maar een lijstje maken met hoogte- en dieptepunten van de afgelopen maanden. Van Afrika naar Azië, door naar Nieuw-Zeeland en weer terug richting Azië; dat moet wel een leuk lijstje opleveren. Maar dat is voor volgende keer, hopelijk ook met een laatste filmpje!

Foto’s zijn er dit keer van Indonesië en Maleisië.

PS. Bij thuiskomst zijn we weer gewoon dakloos en Koos & Toos werkloos, dus mochten jullie iets weten, let us know!